ÖĞRETMENİN DEĞERİ
Merhaba Değerli Dostlarım,
24 Kasım Öğretmenler Günümüz Kutlu Olsun,
Öğretmenler günü ülkemizde 1981 yılından beri 24 Kasım'da kutlanıyor. Öğretmenler gününün Türkiye'de 24 Kasım'da kutlanmasının nedeni Bakanlar Kurulu'nın Mustafa Kemal Atatürk’e "Millet Mektepleri Başöğretmenliği" unvanını 11 Kasım 1928'de yaptığı toplantıda vermesi ve bu unvanın, 24 Kasım'da Millet Mektepleri Talimatnamesi'nin yayımlanması ile resmileşmesidir.
Bu önemli ve anlamlı günde tüm öğretmenlerimizi sevgi, saygı ve şükranla anıyor, hayatta olanlara sağlık ve mutluluklar diliyor ve ellerinden hürmetle öpüyoruz. Ebedi aleme göç edenlere Allah' tan Rahmet diliyor tümünü özlemle yad ediyoruz. Ruhları şad olsun...
Ailelerden ve Öğretmenlerden ricam bu yazımın sonundaki yorumları dikkatle okumaları, çocuklarının eğitimleri ile yakından ilgilenmeleri, çocukların yeteneklerini önceden keşfetmelidir. Asla ve asla onların başarısızlıkları sonucu onlara şiddet uygulamamalarıdır.
Bu konuda VTR mizi mutlaka izlemelerini rica ederim.
İbrahim Birol
ÇOCUĞUM GERÇEKTEN YETENEKLİ Mİ?
Aileler çocuklarının yetenekli olup olmadığı konusunda çok net yargılara sahip olmayabilirler. Bu konuda söylenecek çok önemli bir şey vardır, o da ;her çocuğun en az bir alanda yetenekli olduğudur. Bütün mesele hangi konuya ilgisi ve eğilimi olduğunu doğru olarak saptayabilmektir. Eğer yeterli şartlar oluşturulmaz ve çocuğun hangi alanda yetenekli olduğu bilinmezse, bu yetenekle beraber , varsa çocuğun konuya olan ilgisi de kaybolup gidecektir. Dolayısıyla ebeveynlere düşen görev çocuğun yetenek ve becerilerini işler hale getirmek yani gün ışığına çıkartmaktır.
Öğretmenlerin Değeri ve Önemi
" Öğretmenlik, toplumlarda her zaman için yeri ve değeri izah edilemeyecek kadar çok önemli ve yüce bir meslektir. Ancak, eğitimin öneminin arttığı ve eğitim olanaklarının hızla geliştiği günümüzde, öğretmenin değeri bir kat daha artmıştır. Öğretmen, çocukların zekasını açan, ufkunu geliştiren ve onların ruhuna ışık tutan bir kişi olduğu kadar, içinde yaşadığı toplumu da aydınlatma ve geliştirme görevi yapmaktadır... Öğretmenlik, belli alanlardaki bilgi ve tecrübeyi, genç nesillere aktarma sanatıdır. Eğitim meselesi, toplumlarda çok önemli ve öncelikli bir konudur. Eğitim uzmanları, eğitimle ilgili görüşlerini ve gerçeklerini ortaya koyarken, eğitim konusunu yeterince benimsemeyen bazı aileleri de ikna ederek, onların çocuklarını da eğitmiş ve bu konudaki başarılarını ispatlamışlardır. Toplumlarda belli görevleri icra eden, ekonomistler, mühendisler, doktorlar, avukatlar, şairler, yazarlar, gazeteciler, hakimler, bilim adamları, sanatçılar, politikacılar ve daha nice meslek sahibi kişiler, hep öğretmenlerin emeği ve gayretiyle yetişmişlerdir. Öğretmenler, kişilerinin yaşamlarında ihtiyaç duyacakları bilgileri, onlara öğretmeyi, kendilerine meslek edinmiş kişilerdir... Öğretmenler, çocuklarımızı bilgi ile aydınlatan, sabır ve özveri ile çalışan, fedakar kimselerdir...Onlar toplumların gözbebekleridirler... Öğretmenin yerini, ne anne, ne de baba doldurabilmiştir. Çocuklarımız daha okul öncesi öğretmenle karşı karşıya gelmektedirler. Bu nedenle de, sağlıklı, bilgili, kültürlü ve ahlaklı bir nesil yetiştirebilmek için, öncelikle öğretmenlerin çok iyi yetiştirilmeleri ve donanımlı olmaları gerekmektedir... Öğretmen Okulu’ndan mezun olmuş bazı öğretmenlerin davranışlarını gördüğümde, hem üzülüyor, hem de derinden etkileniyorum. Çünkü hallerinden belli ki, ya eğitimi eksik veya bazı kuralları öğrenememişler.
Alıntı : Cafer Hasan, batitrakya.org
Önce Kendinizi Sevin sonra da Sevdiklerinizin ve sahip olduklarınızın değerini bilin ki, Mutluluğunuz daim olsun...
En iyi dileklerimle. Esen kalın...
Unutmayın ki, sizin beğenmediğiniz yaşantınız, bir başkasının hayali olabilir...
Sene 2002…
Günün adı 24 Kasım olunca en cici elbiselerimi giyip okula gittim.
Heyecanla çocukları bekliyordum.
Gelmeye başladılar.
Veliler çocukları ile birlikte sınıfın kapısına kadar geliyor, hediyeyi çocuğu verirken görmek ve duyguma eşlik etmek istiyordu.
Velilerin isteğine ve zamanına göre bazılarını hemen orada açıyor bazılarını sonra açmak üzere kaldırıyordum.
Çocuklar orada açmamı istiyordu çünkü hediyeyi genellikle anneleri onlarsız onlar adına almış oluyordu.
Yani çocuk da en az benim kadar merak ediyordu paketin içinden ne çıkacak diye.
Sınıfta eğitime başlamak ne mümkün.
Velilerim beni seviyor (!) ve hiçbiri boş (!) geçmiyordu.
Dolayısıyla hep kapıda hediye ve çiçek kabulündeydim.
Nihayet tüm çocukların okula girişi tamamlandı.
Mutluluktan ayaklarım yerden kesik biçimde sınıfa döndüm.
Hızlıca gözlerimle sınıfı taradığımda Zeynep’in bir kenarda içini çeke çeke ağladığını fark ettim.
Yanına gittim.
Hıçkırmaktan oldukça zor konuşarak,
“Öğretmenim çok özür dilerim, ben sana hediye alamadım” dedi.
‘Sarıl’ dedim Zeynep’e.
‘Kocaman sarıl. Gözlerimin içine bak ve öğretmenim günün kutlu olsun de.’
Sarıldık sımsıcak Zeynep’le, ikimizde ağlıyorduk.
Aradan geçen yıllara rağmen her anlattığımda, aklıma düştüğünde burnumun direği sızlıyor ve boğazımdaki yumruk daha da büyüyor.
Mesleğimin onuncu yılında Zeynep öğretmişti bana en temel ilkelerden birini.
Onca yıl fark etmeden kaç çocukta nasıl izler bıraktım bilmiyorum.
Düşündükçe içim acıyor.
Böylesi bir durumda ilk refleks küçük bir hediye almayı düşünemedikleri için ailesini sorumlu tutmak olabilir.
Aileler hediye almakla zorunlu tutulabilir mi?
Zorunlu değilse sorumlu da değil.
Ya da hediye kabulünü şova dönüşmesine izin verdiğim için “öğretmen” olarak kıyasıya eleştirilebilirim.
Hayatımın en öğretici derslerinden birini aldığım için o gün bugündür asla böyle bir şey yaşamadım ve yaşatmadım.
Ancak bunların hiç biri Zeynep’in gözyaşlarını ve yaşadıklarını telafi etmez.
Elbette hediye almak ya da vermek her insanı mutlu eden güzel bir davranış.
Ancak tüketim canavarının bize dayattığı önü arkası kesilmeyen özel günler
“öğretmenler günü, anneler günü, babalar günü, sevgililer günü, kadınlar günü, doğum günü, evlilik yıldönümü…” bu naif ve güzel davranışın içini boşalttı.
Hangi rolden olursa olsun değerimizi maddiyatla ölçmemize, sunumunun ne kadar sürprizli olmasına endeksledi.
İçten gelmesi, samimi olması, gönüllülükle alınmasını yerle yeksan etti.
Kültürel dayatmaya kendimizi kaptırıp melekelerimizi kaybederek, bizler de dayatan olarak meselenin öznesi olduk.
Ne kadardır bir öğretmenin değeri?
Neyle ölçülür?
Bir altın kolye? Pahalı bir saat? Markalı bir kravat/şal?
Çoktan başlamıştır veli whatsapp gruplarında toplanacak para miktarı, alınacak hediyenin ne olduğuna dair yazışmalar.
Tamda vakti gereği bunları düşünürken sosyal medyada velilerin üye olduğu gruplar gözüme takıldı.
“Öğretmenin kolay kolay beğenmediğinden tutunda, istemediği halde çocuğu dışlanmasın diye katılanlar, toplanacak parayı sınıf annesine değil de öğretmenin eline tutuşturduğu için hayıflananlar, geçen yıl yüz toplamıştık bu sene yüzelli toplarız ancak bir altın kolye alırızlar”
gibi çerlem çeşit görüşler vardı.
İşini hakkıyla ve severek yapan her meslektaşımın bu yazışmalardan rahatsız olacağına,
“öğretmenler günü kutlama” algısının böyle olmasından üzüntü duyacağına eminim.
Bir öğretmen için en güzel hediye öğrencilerinin, velilerinin onun değerli olduğunu hissettirmesidir.
Özel okul, devlet okulu fark etmez.
Yıl boyunca koruyucu ebeveyn tutumundan kaynaklı öğretmenden beklentileri ve eleştirileri ile değersiz hissettirerek yüklediği yüklerin yanı sıra ağır pahalı hediye alarak öğretmenin omuzlarına bıraktığı yük taşınacak gibi değildir.
Bir de buna gruptan ayrı düşmemek için zorunluluktan gönülsüz katılan velilerin yükünü ekleyince durum acılığından yenmez.
Durup bir dakika düşünelim…
Öğretmenlik mesleğini, öğretmenlerimizi, öğretenlerimizi…
Değer verdiğimiz öğretmenlerimize bunu ifade etme yollarını…
Yaşamda bizlere en küçük şeyi öğreten tüm insanları öğretmenimiz bilip, şükranlarımızı sunma fırsatını kaçırmayalım.
Hem de pahalı hediyelerle değil:
Sımsıkı kucaklayarak, gözlerinin içine bakarak, içten gelen teşekkürlerle…
Tüm öğretmenlerimin, öğretenlerin ve bunu fark ettirdiği için Zeynep’in günü şimdiden kutlu olsun…
Özlem Öznur Gökbulut
Alıntı : ailevecocuk.net
Yukarıdaki yazımızla ilgili velilerden gelen yorumlardan bir kaç örnek verelim...
20 senelik meslek hayatım da öğrencilerimden ,asla hediye istemedim, elimi öpmeniz beni daha mutlu eder dedim ve asla hiç bir hediyeyi kabul etmedim, içim çok rahat ,müsterihim.
·
Hediye kabul eden öğretmenler tabiki kendini eleştirmeli hem de objektif olarak. Çünkü bir çocuğun kalbinde açılan yara ömür boyu kapanmaz.
Ülke' nin tum öğretmenlerinden rica ediyorum Bu günde hediye almayı yasaklayın. Gülün eğlenin .Etkinlikler yapın ama lütfen hediye olayı kalksın Saygılar
https://www.facebook.com/AiledeMutluluk/videos/1697289163901881/
55 Bin görüntüleme · 21 Mart
Günün Sözü:
" Bir topluluk ulus olabilmek için mutlaka eğiticilere, öğretmenlere muhtaçtır Onlardır ki, toplumun gerçek bir ulus haline getirirler."
Mustafa Kemal ATATÜRK
İbrahim Birol, http://ibrahimbirol.blogspot.com.tr/
23 Kasım 2017, Antalya
Gençliğimizi donatırlardı. Hep iyi şeyler hatırlatırlardı 
